（麻疹 － 泰文版）

โรคหัด

สาเหตุที่ก่อให้เกิดโรค

โรคที่เกิดจากไวรัสที่เรียกว่า ไวรัสหัด

ลักษณะอาการของโรค

โรคหัดเป็นโรคติดเชื้อที่มักพบในวัยเด็กก่อนที่จะมีการนำวัคซีนโรคหัดมาใช้ ผู้ที่ได้รับเชื้อจะมีอาการเริ่มแรกด้วยการมีไข้ ไอ น้ำมูกไหล ตาแดง และมีจุดสีขาวอยู่ภายในปาก  หลังจากนั้น 3 ถึง 7 วัน จะมีผื่นแดงขึ้นบนผิวหนังซึ่งมักจะกระจายจากใบหน้าไปสู่ส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย มักมีอาการผื่นแดงยาวนาน 4-7 วัน แต่สามารถอยู่ได้นานถึง 3 สัปดาห์โดยมีคราบสีน้ำตาล และบางครั้งมีผิวหนังลอก ในกรณีรุนแรงอาจส่งผลกระทบต่อปอด ลำไส้ และสมองได้ และอาจนำไปสู่ผลร้ายแรงตามมา หรือแม้กระทั่งเสียชีวิต
การติดเชื้อโรคหัดในระหว่างตั้งครรภ์สามารถส่งผลให้เกิดการคลอดที่ไม่พึงประสงค์ได้ รวมไปถึงการแท้ง การคลอดก่อนกำหนด และน้ำหนักเด็กต่ำกว่าเกณฑ์มาตรฐาน แต่ไม่มีหลักฐานมาสนับสนุนว่าจะเพิ่มความเสี่ยงให้กับทารกเกิดความพิการแต่กำเนิด นอกจากนี้ ทารกแรกเกิดที่ติดเชื้อจากมารดาที่มีโรคหัดในระยะเวลาไม่นานก่อนการคลอดบุตรจะมีความเสี่ยงต่อโรคภาวะสมองอักเสบแบบกึ่งเฉียบพลันต่อเด็กเพิ่มขึ้น (เกิดขึ้นได้ยากแต่เป็นโรคที่มีผลต่อระบบประสาทส่วนกลางที่อันตรายถึงชีวิต) เมื่อเด็กเติบโตขึ้น

วิธีการแพร่กระจาย

โรคนี้สามารถแพร่กระจายได้ผ่านการติดต่อกันทางลมหายใจ หรือการสัมผัสโดยตรงกับสารคัดหลั่งจากจมูก หรือลำคอของผู้ที่ติดเชื้อ และพบได้น้อยโดยการแพร่กระจายด้วยการปนเปื้อนของสารคัดหลั่งจากจมูก หรือลำคอบนสิ่งของต่าง ๆ โรคหัดเป็นหนึ่งในโรคติดเชื้อที่สามารถติดต่อได้ง่ายที่สุด ผู้ป่วยสามารถแพร่เชื้อไปยังบุคคลอื่นได้ตั้งแต่ 4 วันก่อน และหลัง 4 วันหลังจากที่ปรากฎผื่นแดงขึ้น

ระยะฟักตัว

โดยทั่วไปจะมีระยะเวลาตั้งแต่ 7-18 วัน แต่สามารถอยู่ได้นานถึง 21 วัน

การจัดการ

ผู้ที่ติดเชื้อควรหลีกเลี่ยงการติดต่อกับผู้ที่ไม่มีภูมิคุ้มกัน โดยเฉพาะผู้ที่มีภูมิคุ้มกันอ่อนแอ สตรีมีครรภ์ และเด็กทารก แม้ว่าจะไม่มีการรักษาเฉพาะทาง แต่สามารถสั่งจ่ายยาเพื่อลดอาการได้ และยาปฏิชีวนะอาจถูกนำมาใช้ในการรักษาภาวะแทรกซ้อนของแบคทีเรียได้

การป้องกัน
1. รักษาสุขอนามัยส่วนบุคคลที่ดี